Lob der Dialektik

Today, injustice goes with a certain stride,

The oppressors move in for ten thousand years.

Force sounds certain: it will stay the way it is.

No voice resounds except the voice of the rulers

And on the markets, exploitation says it out loud: 

I am only just beginning.

But of the oppressed, many now say:

What we want will never happen

Whoever is still alive must never say ‘never’!

Certainty is never certain.

It will not stay the way it is.

When the rulers have already spoken

Then the ruled will start to speak.

Who dares say never?

Who s to blame if oppression remains? We are.

Who can break its thrall? We can.

Whoever has been beaten down must rise to his feet!

Whoever is lost must fight back!

Whoever has recognized their condition - how can anyone stop them?

Because the vanquished of today will be tomorrow’s victors

And never will become: already today!

Bertold Brecht, In Praise of  Dialectics, 1931

Το άδικο βαδίζει σήμερα με σταθερό βήμα.

Οι καταπιεστές προετοιμάζουν τα επόμενα δέκα χιλιάδες χρόνια.

Η βία διαβεβαιώνει: έτσι όπως είναι η κατάσταση, έτσι θα μείνει.

Καμιά φωνή δεν ακούγεται, πέρα από τη φωνή του εξουσιαστή.

Και στις αγορές φωνάζει η εκμετάλλευση: τώρα μόλις αρχίζω.

Αλλά πολλοί από τους καταπιεζόμενους λένε τώρα:

Αυτό που εμείς θέλουμε δεν θα γίνει ποτέ.

Εσύ που ακόμα ζεις, μην πεις: ποτέ!

Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.

Έτσι όπως είναι η κατάσταση δεν θα μείνει.

Αν μιλήσουν οι εξουσιαστές θα μιλήσουν οι εξουσιαζόμενοι.

Ποιος τολμά να πει: ποτέ;

Από ποιόν εξαρτάται αν η καταπίεση μένει; Από εμάς.

Από ποιόν εξαρτάται αν θα τσακιστεί; Επίσης από εμάς.

Εκείνος που έπεσε, στέκεται πάλι όρθιος.

Εκείνος που έχασε, παλεύει!

Εκείνος που συνειδητοποίησε τη θέση του, πως τον κρατάς τώρα;

Επειδή οι σημερινοί νικημένοι είναι οι αυριανοί νικητές

Και από το ποτέ θα γίνει: Σήμερα κιόλας!

Εγκώμιο στη Διαλεκτική, 1931

In honour of the poet, playwright, theatrical director, thinker.  

In honour of the Communist Eugen Berthold Friedrich Brecht. 

He was born in Ausburg, Bavaria, Germany on a day like this in 1898

Leaving Home...

I always found the name false which they gave us: Emigrants.

That means those who leave their country.

 But we did not leave, of our own free will. Choosing another land. 

Nor did we enter into a land, to stay there, if possible for ever.

Merely, we fled. We are driven out, banned. 

Not a home, but an exile, shall the land be that took us in.

Restlessly we wait here, as near as we can to the borders,

awaiting the day of return, observing beyond the boundary 

every smallest alteration, zealously asking

every new arrival, forgetting nothing and giving up nothing.

 Not forgiving anything which happened, forgiving nothing.

Ah, the silence of the sound does not deceive us! 

We hear the shrieks from their camps even here. 

Yes, we ourselves are almost like rumors of crimes, 

which escaped over the frontier. 

  Every one of us, who with torn shoes walks through the crowd

bears witness to the shame which now defiles our land.

But none of us will stay here. 

The final word is yet unspoken.

B. Brecht,  Concerning the Label Emigrant, 1937 

(orig. Über die Bezeichnung Emigranten) 

 Immigrants on line leaving Ellis Island waiting for ferry to N.Y. Photo ca 1900

Immigrants crowd together on the deck of the "Kroonland".
 Manhattan, New York, September 1920

Immigrants stand on the dock of Ellis Island waiting to be transferred.
New York, ca 1920

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν: «Μετανάστες»

Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,

δε φύγαμε γιατί το θέλαμε, λεύτερα να διαλέξουμε μιάν άλλη γη. 

Ούτε και σε μιάν άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.

Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνήγησαν, μας προγράψανε.

Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.

Έτσι απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιό κοντά στα σύνορα, 

προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό

σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις

κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα ν’ απαρνιόμαστε,

χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! 

Ακούμε ίσαμ’ εδώ τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. 

Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, 

που κατάφερε τα σύνορα να δρασκελίσει. 

Ο καθένας μας, περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,

μαρτυράει τη ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.

Όμως κανένας μας δε θα μείνει εδώ. 

Η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα.

Μπ. Μπρεχτ, Για τον όρο Μετανάστης , 1937 

In memory of all those who died assassinated
seeking a better future away from home...