Τρίτη 15 Απριλίου 2008

A Cold Wind is Blowing...

Η μουσική αποτελεί σίγουρα ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Είναι συνδεδεμένη με αυτή. Σε ένα σημαντικό βαθμό έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου (τώρα ξέρεται ποιός φταίει)... Ναι, όλα αυτά τα χρόνια με συνοδεύει ένα ατελείωτο Soundtrack. Το ερώτημα είναι:
Τι είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό άξιο τέτοιου χαρακτηρισμού (Soundtrack of a Lifetime... XA). Μια λέξη μου αρκεί ως απάντηση: η ΕΙΛΙΚΡΙΝΙΑ
. Ναι για μουσική μιλάμε και όμως οι μελώδιές, το αν παίζουν καλά οι δημιουργοι, το αν έχουν πρωτοπόρες ιδέες, το αν έχουν προσφέρει πολλά σαν καλλιτέχνες, το αν διασκεδάζεις ή πορώνεσαι όταν τους ακους, το αν ... το αν... Όλα να πάνε στον αγύριστο. Δεν μετράει τίποτα! Όχι δεν είναι έτσι όσοι μου κράτουν συντροφία, κάθε άλλο αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, δεν είναι εύκολο άλλωστε να πείστείς...

Την Κυριακή που μας πέρασε ευτύχησα να τους ξαναδώ από κοντά. Ητάν η τρίτη φορά και πιθανώς και η καλύτερη. Τι και αν ο χώρος ήταν ακατάλληλ
ος και ο ήχος μέτριος ώς συνήθως, αύτα είπαμε δεν μετράνε. Oι Ιρλανδοί Primordial μου επιβεβαίωσαν ακόμα μια φόρα ότι δημιουργόυν μουσική γιατί έχουν ανάγκη, ανάγκη να βγάλουν κάτι από μέσα τους και να μας το δώσουν, ανάγκη να μιλήσουν για την Γη που γεννήθηκαν, για τις παραδόσεις και πάθη του Λάου τους, πάθη κοινά για όλους μας (Tell me what Nation on this Earth Is not born of Tragedy?) αναφέρουν κάπου και ποίος το αμφισβητεί? Αλήθεια, τελικά η πραγματική μουσική δεν ακούγεται με τα αυτιά!!!
If this is my Journey End
Then cast me to the pyre
And if all t
hat remains
Is a blackened heart
And the stench
of death
Then know my spell is cast
And sing
my song
With pride
once more


Y.Γ Το να περιγράψω την συναυλία το θεωρώ ανούσιο, διαβάστε κανά forum, μόνο να πώ ευχαριστώ θέλω. Τους εύχαριστώ πραγματικά... για την συντροφιά.

Υ.Γ 2. Οι φωτογραφίες είναι από την περσινή τους εμφάνιση στο Inferno Metal Festival (ναι έκει στα βόρεια με τον τέλειο ήχο, φώτα, Club κλπ) που οι μισοί πάνε για δημόσιες σχέσεις! Χιλίες φορές ο Έλληνας! Ναί αυτός με την αφάνα που τραγουδάει, χτυπιέται, παιζεί κιθάρα και τύμπανα την ίδια στιγμή!Αύτος! Νιώθει...

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Gremlins

Πάντα συμπαθούσα τους Καλικάντζαρους (Τrolls Νορβηγηστί), τα στοιχιά (της Λούτσας πχ), τα Gοοnies (του Spielberg) κλπ. Μόνο τα Χομπιτ μου την σπάγανε! Όσο για τα Gremlins... θυμηθείτε τις 2 ταινίες των 80's. Συμπαθέστατα. Όταν όμως συμβάλουν και στον αντιφασιστικό αγώνα, εξευτελίζοντας τους δυνάστες των Λαών, ε τότε είναι αξιολάτρευτα!

Russian Rhapsody (1944)