Pour que la vie triomphe!

Λεύτερα 'σεις αγρίμια μου τα δόντια σας τροχίστε

και σεις πυκνά χιονόδεντρα σφίξετε τα κλαδιά σας

να μην πατήσει ο τύραννος το λεύτερό σας χώμα.

Κι όταν θε νά 'ρθει η Ανοιξη και λυώσουνε τα χιόνια

και θα φυσήξει δροσερό της λευτεριάς τ' αγέρι

αητέ μου δος μου τα φτερά κι ελάφι μου τα πόδια

και ρεματιά μου την ορμή για να χυθώ στον κάμπο

να δώσω βόλι στο φονιά και λευτεριά στο σκλάβο.

It was these days, 70 years ago, when in the village Tsiouka (today known as Foteino -Φωτεινό, Τρικάλων-) of Antichasia region in central Greece, the various scattered guerrillas groups, which were active the last months all over the country,  would be unified under a central administration, the General Partisan Command.

It was exactly 70 years ago, on the 28th of October 1946, when the Democratic Army of Greece (Δ.Σ.Ε) (officially renamed on 27.12.1946)  was founded...

The following text was written by the great French poet Paul Eluard as a farewell to the fighters of the Democratic Army of Greece. Eluard was member of the French delegation who had visited the strongholds of the Democratic Army in the Greek mountains of northern Greece in June 1949. 

Vitsi and Grammos, these two summits of the free world, are not at all lower than i had ever imagined. Instead, there i saw the fighters who adorn them with their unimaginable courage, the fighters who are the fire of the mountains, the fire of whole Greece, a honor for the civilized world who refuses to die under the relentless pressure of a minority of exploiters, arsonists of war. The earth and sun completely belong to them.

My brothers & sisters with the kind and gentle smile, how many times i was moved to tears as i was listening to you singing, watching all of you united by the love for your country, your trust for the future. We hate war, but woe to those who will enforce it to us.

I am leaving and i keep as a treasure into my heart unforgettable memory of your physical and mental health, your enthusiasm, your brotherhood, your faith to victory. The future belongs to you. And just because you are united, your oppressed brothers tomorrow will stand by your side. Freedom and brotherhood are contagious. They can't do anything against a People who is united.  And the sea will patiently accept your enslaved!

Long live Greece, united and free!

Long live the brotherhood of the People!

Long live the Peace which being built!

With respect, i salute you! 

Paul Eluard, June 1949

Carved in wood. Drawing of Zizi Makri, 1949

To the living memory of all the Democratic Army's officers and fighters, as well as, civilians who got involved and contributed to this titanic but unequal struggle, so the Life would triumph! 

Ψυχή Βαθιά

Memorial dedicated to Democratic Army (Δ.Σ.Ε).
Lykorachi, Ioannina, July 2009 

Τα θεμέλια μου στα βουνά

και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους

και απάνω τους η μνήμη καίει 

άκαυτη βάτος

Στα 70 χρόνια από τη νύχτα που "βρόντηξε" ο Όλυμπος και πάλι...

The Last Letter...

"Εσύ απόδειξες, Νίκο,

πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα όνειρα,

η ψάθινη πολυθρόνα του περιβολιού,

το πράσινο τραπεζάκι, 

η σιγουριά από τα κάγκελα του κρεβατιού τις νύχτες 

πόσο μικρά μπροστά στο μπόι της χαράς 

να πεθαίνεις για τη χαρά του κόσμου"...

Γ. Ριτσος. 30.3.1952

Nikos Beloyannis.
"The man with the Carnation"
Athens, February 1952

Nikos Beloyannis, born in 1915 in Amaliada Peloponnese, was one of the most iconic figures of the Greek communist, resistance and revolutionary movement during the 20th century. Beloyannis became a global symbol after his execution, as an example of militant attitude and communist integrity.

Beloyannis was send back to Greece in June 1950 with the mission to reorganize the illegal underground organisations of the Greek Communist Party (KKE). Few months later, in December 1950, secret police managed to arrest Beloyannis. Two trials will follow. The first in October 1951 and the second in February 1952. Their outcome was the conviction of Beloyannis and 28 of his comrades. Six of them, with him among them they will be sentenced to death (only four will be executed) by the permanent Athens court-marshal, when tens of others will be sentenced to life imprisonment. The main accusation of the first trial, this of the violation of the law N.509/1947 according to which KKE consider as a criminal organisation and is declared illegal, was replaced by the charge of spying in favor of Soviet Union. Earlier in November 1951 wireless apparatuses were discovered in the Athens neighborhoods of Faliro and Kallithea, providing the military judges with an opportunity to use the espionage law against the accused. 

Nikos Beloyannis during his first trial.
October 1951

During the trials but as well as after convictions were published, a huge international solidarity movement was developed and tried to prevent the execution and save Beloyannis and his comrades. Hundreds of thousands anonymous and famous people (hundreds MPs from France and UK, Charles de Gaulle, Paul Éluard, Jean Cocteau, Jean-Paul Sartre, Nâzım Hikmet, Pablo Picasso, Charlie Chaplin among others) from all over the world set pressure on the Greek government in order to cancel the execution. Despite the efforts, it was Sunday, 04:12 am, on the 30th of March 1952, Nikos Beloyannis, Nikos Kaloumenos, Dimitris Mpatsis and Elias Argiriadis were finally executed by the Greek state.

Nikos Beloyannis became a hero because he did his duty 'til his very end. He knew what fate was waiting him, he knew that he could save his life if he wanted to, but he didn't take that risk, because the only thing concerned him was to keep his consciousness and dignity until the end, in front of the firing squad...

Nikos Beloyannis' party booklet as it is saved today

Nikos Beloyannis as political commissar
during the Greek Civil War. 

The last letter of Nikos Beloyannis.

Ancient mythology narrates us that Olympian gods were set on trial in front of ancient Athens' tribunals when they had to. This was told in order to dictate the high value and meaning the ancient tribunals should have had. If these gods existed nowadays and mend to be political opponents of the postwar Greek governments then for sure they would have to run far away in order to get saved from the expediency courts which act like factories by issuing standardized convictions against the democratic citizens.

Within five years, 1945 – 1950, about 50000 convictions were issued and more than 5000 people sentenced to death! From them almost 2000 were executed with many of them being women, old women or even 17 years old girls! Courts of this kind could show tolerance to some common crook, thief or murderer but for their ideological opponents they show no mercy. Here is an example. Two teachers, Sotirs S and Nikolaos K were sentenced to death. They managed though to achieve revision of their trial by a common criminal court and they were found innocent! There are many other cases like this!

A question is born: What cause such brutality? Greece is a poor country, because the ruling classes up to our day depended mainly to the parasitic external loans and not to the development of our natural resources. This fact had as result the living standard of the working people to not been improved at all. And as far as the economical backwardness was back to back with political backwardness, it was quite easy for the oligarchy to govern and exploit the people without facing any kind of social turbulence. More or less the same thing happened in England just before the appearance of Chartists movement. (…)

(…) when i and Ioannidou were under strict detention since 1950! Even this fact didn’t prevent them to sentence us to death because we were not denied our ideology when only one word would be enough, as Galileo did, in order to avoid trial!

Because the real reason of our conviction is our ideology. The charge of spying is (invalid?) and slanderous and is not based on any real evidence. My life itself contradicts them. Since the age of 17, still a student, i believed in the socialist ideals and since then, for more than 20 years, my life is dedicated to the struggle of democratization, independence and prosperity of my country. For my ideology they expelled me from the University of Athens, exiled me and sent me to jail during the Metaxas dictatorship. I could easily follow a career path and a comfort life; I chose instead a life full of hardships, prosecutions, pain and tears. Italian and German occupiers sent me to concentration camps. I manage to escape and i fought them with all my strength, often cooperating with the English delegations. After liberation i continued the political struggle. At the same period i was editor in the political economical magazine “Eleutheros Morias”. The break of 1945 gave me the opportunity to continue my studies and finish two books “The economic development of Greece” and “The history of contemporary Greek Literature” which still remain unpublished, as new prosecutions didn’t allow it.

Since the end of 1940s i am once again under persecution. My whole family perished. And now the same fate awaits me. My case is not unique. There are countless more. This one side civil war against the left wing citizens will bring Greece in front of new calamities. If the right wing side had good will, the salvation of our misfortune land and its people it could be really simple, because it’s included to the following words: Democracy, general amnesty, peace and measures for the improvement of peoples living conditions. But which government has the will to apply such a program? That’s the question as the great English writer says.

Nikos Beloyannis

12.3.1952

PS. These lines are written in rough from the death row cell which i am isolated, waiting my death. Maybe when you are reading these lines i will not be alive. I wish our blood to contribute to pacification of our suffering land. Unfortunately the result will be the opposite. And this because the right-wing side never wanted the pacification and reconciliation of our people.  Anyway whatever happens i will remember until my last moments with infinite gratitude the gentle efforts of all the people who tried and still try to save us from the executioner.

The last letter. Written on 12.3.1952

Το τελευταίο γράμμα του Νίκου Μπελογιάννη

Η αρχαία μυθολογία μας διήγείται ότι οι θεοί του Ολύμπου κατέβαινουν να δικαστούν στα δικαστήρια της αρχαίας Αθήνας. Αυτό λεγόταν για να εξαρθεί το ύψος στο οποίο έπρεπε να βρίσκονται τα αρχαία δικαστήρια. Αν όμως αυτοί οι θεοί συνέβαινε να υπάρχουν σήμερα και να είναι πολιτικοί αντίπαλοι των μετά την απελευθέρωση Ελληνικών κυβερνήσεων, τότε ασφαλώς θα έφευγαν πολύ μακριά από την Ελλάδα για να σωθούν από τα δικαστήρια σκοπιμότητας τα οποία λειτουργούν σαν εργοστάσια και βγάζουν τυποποιημένες αποφάσεις εναντιών των δημοκρατικών πολιτών.

Μέσα σε 5 χρόνια, 1945 – 1950, εκδόθηκαν περίπου 50000 καταδικαστικές αποφάσεις και γυρώ στους 5000 ανθρώπους καταδικάστηκαν σε θάνατο! Από αυτούς περίπου 2000 εκτελέστηκαν μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, γρηές, ακόμα και κοπέλλες 17 χρονών!΄Αυτού του είδους τα δικαστήρια θα μπορούσαν ίσως να δείξουν κατανόηση σ’ εναν κοινόν απατεώνα, δολοφόνο, κλέφτη κλπ. Αλλά για τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους δεν υπάρχει έλεος. Ιδού ενα πρόχειρο παράδειγμα. Δύο άριστοι εκπαιδευτικοί της χώρας μας, οι Σωτήρης Σ. και Νικος Κ. καταδικάστηκαν σε θάνατο. Κατάφεραν όμως να γίνει αναθεώρηση της δίκης των από τα ταχτικά ποινικά δικαστήρια και αθωώθηκαν! Τέτοιες περιπτώσεις είναι πάρα πολλές!

Γεννιέται όμως τώρα το ερώτημα: Ποιά είναι τα αίτια της πρωτοφανούς αυτής αγριότητας; Η Ελλάδα είναι φτωχή, γιατί οι ηγετικές τάξεις που κυβέρνησαν ως τα σήμερα τη χώρα βασίσθηκαν κυρίως στα παρασιτικά δεκανίκια των εξωτερικών δανείων και όχι στην ανάπτυξη  των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια να μην βελτιωθεί καθόλου το βιωτικό επίπεδο του εργαζόμενου λαού. Και όσον καιρό η οικονομική καθυστέρηση εσυμβάδιζε με την πολιτική καθυστέρηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρχία του πλούτου μπορούσε να κυβερνά και να εκμεταλλεύεται το λαό με μια σχετική άνεση, χωρίς σοβαρούς κοινωνικούς τρανταγμούς. Περίπου όπως συνεβαινε στην Αγγλία πριν αρχίσει το κίνημα των Χαρτιστών. Στην περίοδο όμως της Χιτλερικής σκλαβιάς (...)

(..) ενώ εγώ και η Ιωαννίδου βρισκόμαστε σε αυστηρή φυλάκιση από το 1950! Και  όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να μας καταδικάσουν σε θάνατο επειδή δεν αποκηρύξαμε την ιδεολογία μας ενώ θα αρκούσε μια μόνο λέξη μας, όπως έκανε ο Γαλιλαίος, για να μη μας δικάσουν!

Γιατί η ιδεολογία μας είναι η πραγματική αιτία της καταδίκης μας. Η κατηγορία για κατασκοπία είναι (ακυρή?) και συκοφαντική και δε στηρίζεται σε κανέναν πραγματικό στοιχείο. Και η ίδια η ζωή μου τους διαψεύδει. Από ηλικία 17 χρονών, σπουδαστής ακόμα, πίστεψα στα ιδανικά του σοσιαλισμού και από τότε, 20 ολόκληρα χρόνια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό, την ανεξαρτησία και την ευημερία της πατρίδος μου. Για την ιδεολογία μου οι αντιδραστικοί μ’ έδιωξαν από το πανεπιστήμιο των Αθηνών, με εξόρισαν, με εφυλάκισαν τον καιρό της μεταξικής δικτατορίας. Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας, και μπορούσαν εύκολα να δημιουργήσω τέτοια, προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί καταχτητές με έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσεως. Κατάφερα να φύγω και τους πολέμησα μ’ όλη μου τη δύναμη, συνεργαζόμενος συχνά με τις αγγλικές αποστολές. Μετά την απελευθέρωση συνέχισα τους πολιτικούς αγώνες μου. Συγχρόνως εχρηματισά διευθυντής στο πολιτικό οικονομικό περιοδικό «Ελευθερός Μωριάς». Η ανάπαυλα του 1945 μου δώσε την δυνατότητα να συνεχίσω διάφορες μελέτες μου και να τελειώσω και δύο βιβλία μου. «Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος» και «Η ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» που όμως είναι ακόμη και τα δύο ανέκδοτα, γιατί οι νέοι διωγμοί εμποδίσαν την έκδοσή τους.

Από τα τέλη του 1940 με καταδιώκουν πάλι. Η οικογένεια μου όλη εξοντώνεται. Και τώρα η ίδια τύχη περιμένη και μένα. Η περίπτωση μου δεν είναι μοναδική. Είναι και άπειρες άλλες. Αυτός ο μονόπλευρός εμφύλιος πόλεμος κατά των οπαδών της αριστεράς θα φέρει νέες μεγάλες συμφορές στην Ελλάδα, ενώ αν υπήρχε καλή θέληση από την πλευρά της δεξιάς, το πρόβλημα της σωτηρίας της άτυχης χωρας μας και του λαού μας θα ήταν αρκετά απλό, γιατί περικλείεται στις λέξεις: Δημοκρατία, Γενική αμνηστία, ειρήνευση και μέτρα για την βελτίωση του βιώτικου επιπέδου του λαού.  Αλλά ποιά κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα? That is the question, όπως λέει και ο μεγάλος άγγλός συγγραφέας.

Νίκος Μπελογιάννης

 12.3.1952

Υστερόγραφό: Οι γραμμές αυτές γράφονταί πρόχειρα και βιαστικά, από το κελί των μελλοθανάτων όπου βρίσκομαι απομονωμένος, περιμένωντας το θάνατο. Ίσως όταν τις διαβάζετε να μη ζω πιά. Θα ευχόμουνα το αίμα μας να συντελέσει στην ειρήνευση της πολύπαθης αυτής χώρας. Δυστυχώς όμως θα συμβεί το αντίθετο. Κι αυτό γιατί η δεξιά ποτέ δεν θέλησε την ειρήνευση κ την συμφιλιωση του λαού μας. Εν πάσει περιπτώσει ότι και να γίνει θα θυμάμαι μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές με απέραντη ευγνωμοσυνη τις ευγενικές προσπάθειες των ανθρώπων που προσπάθησαν και προσπαθούν να μας σώσουν από τον δήμιο.

Ο ίδιος

σ.σ: Στο Ελληνικό γράμμα έχει τηρηθεί η πρωτότυπη ορθογραφία. Από το γράμμα λείπει ένα μικρό κομμάτι.

Statue dedicated to Nikos Beloyannis
Karlshorst, East Berlin, Germany

Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο,
 για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο
και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές
στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων. 

The Testament.

Ειμαστέ αισιόδοξοι. Το τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε, ουτε θα έρθει. 

Ο κόσμος που ζούμε μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει. Είμαστε σίγουροι για αυτό... 

We are optimist. The end of History didn't come, neither it will.

The world we live in can be changed and it will be changed. We are sure about that...

C. Florakis (captain Yiotis), somewhere on the Greek mountains,
during the Greek civil war (1946 - 1949)

"The farmers leave! The sowing remains! And growing. And becomes bigger. And blossoms. And throws new seeds on the earth. And the circle repeats. That's how the generation of 1912 - 1913 thought, that it's the last heroic generation. And what would happen to the land when they will be gone. But then came the generation of '40, the new sowing and raised the struggle's flag even higher. The same says every generation identifying in itself the history. And forgets the sowing. That is coming too far from the past and goes deep into the future. You see, foolish, the youth around you that you think they have lost their path and have been compromised. You have no idea! Once there is a sparkle, these youth will turn into a fire, a volcano. And they will be proved way better than their fathers’ and grandfathers’ generation was. And they will raise the struggle's flag all the way to the Sun. It's the sowing, i am telling you... "

G. Alexandrou (Diamantis) & C. Florakis (Yiotis),
commanders of the 1st and 2nd division of
Democratic Army of Greece (Δ.Σ.Ε).
Karpenisi, Central Greece, January 1949

On Trial, Athens May 1960

After 26 years the Communist Party of Greece (KKE) is legal once again.
C. Florakis giving his first interview to the press as General Secretary of KKE.
Athens, 26.8.1974

M. Theodorakis, G. Ritsos & C. Florakis attend the commemorations
for the one year from the Polytechnical School Uprising.
Athens, 17.11.1974

C. Florakis addresses the Serbian people during the NATO bombings.
Belgrade, 23.4.1999

"I do not name this paper testament, for the reason that i have nothing to dispose. All i had i gave it to the Party, the Communist Party of Greece, with its known symbols, the ideology of Marxism-Leninism, its program and its principles. Politically, i also have nothing to leave. Everything i had to offer, i did it through my specific action. Give political advice, i do not consider it serious. I want to return and be buried to the place i was born. In Paliozoglopi and specifically at St. Ilias, to have better view. The tomb has to be simple, just be fenced, so it can't be easy for the wild animals to dig me out. I don’t want speeches and wreaths. All these, instead, to be expressed as support to the Party."

September 1994,

Farewell,

Charilaos Florakis

One last goodbye. Rachoula, Agrafa Mountains, 26.5.2005


In memory of Charilaos (20.7.1914 - 22.5.2005).
10 years after...